Dag 6

EemNiels

Raymond,

Frisse start zeker na het aanmoedigings lied van Paul en Robert-Jan, wat gaaf gedaan. Iedereen die dit nog niet geluisterd of gezien heeft kijk naar video  van dag 5.

Maar dan gaan we klimmen en klimmen de douche vanmorgen was niet nodig geweest want na een klein kwartier ben ik door en door nat van het zweet. En als je denkt boven te zijn en lekker te kunnen afdalen vergeet dat maar want het gaat weer omhoog. Opzich niet erg maar verschrikkelijk zwaar met bepakking en je wilt ook graag weer kunnen bijkomen in de afdaling. Ook Leon hoor ik vloeken en zeggen:”hier heb ik geen zin in”. Dus besluiten we bij de koffiestop na 2 uur en 16.5km hebben gereden de route te herzien. Er is een alternatief maar dan laten we petit suisse liggen. We gaan voor de makkelijkste optie het doel is Middellandse zee. De knie en enkels die vanmorgen redelijk goed voelden zijn na deze heftige beklimmingen toch weer vervelend aan het doen. De route gaat mooi langs een rivier en vrij vlak maar elke trap doet pijn of in de knie of een enkel en natuurlijk de billen maar dat is iets waar ik al aan gewend was Van eerdere tochten. Leon knecht de verdere rit naar Luxemburg stad. We kiezen voor een hotel want de camping is nog 4 km door en we wilden graag de avond in deze stad doorbrengen. Dit zou anders nog 8 km toevoegen op de al zware tocht. Een prima kamer in hartje stad hebben wij geboekt, bedden staan natuurlijk wel van elkaar gescheiden door een nachtkastje. En wat een toffe avond met precies een terras als de wolken grote druppels laten vallen. En dan nog heerlijk eten bij Redface een Aziatisch restaurant. Waar wij de lol van inzien omdat tijdens onze dart wedstrijden thuis de computer ooit Ray als Redbitch en Leon als the Face uitsprak. Mooie combi vinden wij. Heerlijk gegeten, top bediening en als ik vraag de chopsticks als souvenir mee te nemen zegt de serveerster dat zij een nog mooier exemplaar voor mij cadeau heeft, deze gaat de reis niet halen alleen Leon heeft het eendje uit dit cadeau bewaard. Daarna bier drinken in een gezellige steeg met terrasjes en nog een paar. Morgen zien we weer.

Leon,

Geen idee meer wat van de dag te verwachten. Kunnen we fietsen en zo ja, hoe ver komen we? Na het nuttigen van wat droog, maar o zo vers brood, trappen we de dag af. Het gaat direct omhoog. En flink ook. We zweten gelijk als een otter en zijn na een half uur drie kilometer verder. En 150 meter hoger. De beklimmingen zijn iets te zwaar voor ons bepakte, geblesseerde fietsers. Toch zetten we door.. na 2 uur koffie. Hebben we 16km afgelegd. 16! We hebben er 85 gepland vandaag.  We vinden het niet meer leuk. Ik schijn zelfs gevloekt te hebben volgens ray op een zoveelste beklimming van 15%. Of 3%. Momenteel is alles te veel, te hoog, te stijl. En dan zijn mijn achillespezen nog oké. Kan ik nagaan…

In het plaatsje Foubach of zoiets, nuttigen we een bak koffie in een pizzatent wat het hout in de oven al lekker smeult. De conclusie is: de route voor vandaag is niet te doen. Er staan nog tal van beklimmingen op het menu en dat gaat gewoon niet. Ik opper te zoeken naar een mild alternatief. Ergens geloof ik dat het niet per se hoeft, al die beklimmingen. En ik realiseer me dat we de eerste 15 km ook onderlangs hadden kunnen fietsen, langs de rivier. Het doet me pijn Ray die conclusie mee te delen.

Maar ik ontdek iets moois. We kunnen via de C17 in één keer naar Diekirch afdalen en dan loopt de weg alleen maar langs een rivier naar Luxemburg stad. 3 uur langs en provinciale weg en dan klaar. In plaats van via de mooiste heuvels 7 uur stoempen. Maar het wordt nog veel mooier.

In een kwartier zijn we in Diekirch en daar rijden we via één van de mooiste en makkelijkste fietspaden ooit aangelegd, langs een rivier en het spoor, in één ruck naar Luxemburg city. Doet nog steeds een beetje pijn, maar het is niks vergeleken met wat ons anders te wachten staat. We stoppen wat vaker. Ray houdt zich sterk, maar vergaat van de pijn aan alle bewegende delen in zijn onderlijf. Ik schud wat met mijn polsen en billen  en dan lukt het ook wel weer.

We vrezen de laatste kilometers in de stad. Het ligt op een berg. We hebben ondertussen al een hotel geboekt in de bovenstad. Dat wordt nog ff pezen, maar de beloning is een heerlijke hotelkamer voor maar 80 euro. Alleen die laatste kilometers… tot mij het idee bekruipt dat er wel ergens een lift zou kunnen zijn die ons ineens omhoog brengt. We trappen verrassend genoeg lang zonder te klimmen en opeens… ja hoor. Een lift omhoog. Toegankelijk voor fietsen en nog gratis ook. Het geluk lacht ons toe. Maar echt hè. Dit geloof je bijna niet. Eerst vinden we een route zonder beklimmingen en dan ook nog een lift…

Via diverse stadsparken bereiken we het hotel. Topplek! Fris gedoucht trekken we de stad in. Net als het noodweer losbarst, vinden we een terras onder een luifel. Er volgt een heerlijke avond, met geweldig Chinees eten, waar Ray nog wordt getrakteerd op een kadoverpakking met stokjes én een houten eend. Die hoeft ie niet. Maar voor alles in een prullenbak verdwijnt, confisceer ik de eend. Als herinnering aan de peking eend die wij vanavond genuttigd hebben. En na een avond doorzakken op het Luxemburgse Stratumseind, hobbelen wij naar ons hotel. Stiekem toch één van de mooiste dagen uit onze fietshistorie…