Lago di Garda

 

Raymond,

De bar ging vroeg dicht en het was zondag, geen wijn in kunnen kopen voor bij de tent, slapen dan maar. Ik heb elke hoek van mijn matje geprobeerd maar kon de slaap slecht vatten, later blijkt (de volgende dag) dat Leon het zelfde probleem had. hij heeft nog een wedstrijd voetbal langs de lijn geluisterd. Vandaag een (te) korte etappe maar campings zijn dun bezaaid in dit gebied. Het was of 70 km of 115 km, dan maar de eerste. We krijgen een fikse klim te verduren en bij aanvang miste ik het fietspad waardoor ik over een hoge stoeprand en een niet schakelende fiets een beklimming moest starten. Deze was 20% echt bijna niet te doen met bepakking, Leon stampt weg en ik blijf 200 meter achter. Boven tenminste zo dacht Leon nam hij zijn rust en kwam weer op adem, maar de klim ging door, ik wilde niet stoppen (eigenlijk wel) want weet dat ik vanuit stilstand de laatste klim nooit meer ga halen. Boven ben ik bijna mijzelf niet meer en hap naar lucht als ook Leon zijn fiets het laatste stuk naar boven duwt. Lekker hè zeg ik maar krijg geen bevestigend antwoord. Dit is afzien. Hierna alleen maar bergafwaarts en zelfs met harde tegenwind houdt Leon het tempo hoog, ik kan niet overnemen en trap lafjes achter hem aan. Op een mooie camping aan (nu wel) de Donau is het goed toeven en pakken onze rust. Mooie dag en ik vergeet nog veel te schrijven maar we gaan zo voetbal kijken in het dorp. Morgen een lange route heb al weer zin.

 

Leon,

Diliingen A/d Donau

Aan de lader,

De eerste 20 kilometer vandaag waren de zwaarste tot nu toe. De eerste 18 omdat ik pap in mijn benen voelde. Ze waren niet vooruit te branden. We haalden hooguit 18/u terwijl we ons suf trapten. Achteraf gezien kan die forse oostenwind tegen en een beetje vals plat ook van invloed, maar ik dacht echt even dat ik het allemaal niet meer kon wegtrappen. Maar in Lauchheim zouden we effe een bakkie doen en dan vol goede moed aan Dé klim van de dag beginnen.

Maar natuurlijk: Duitsland op maandagmorgen: geen koffie te vinden. Ook waren we al teveel afgedaald om het dorp op de heuvel nog eens goed te doorzoeken. Dan maar door op die klim. Wat een grapjassen daar. Je kon de gewone weg nemen a 9%, maar er dook ook opeens een fietspad op. Braaf als wij zijn kozen we daarvoor. Ik denderde het pad op via een laag stukje stoep. Ray koos voor het hogergelegen deel van de stoep, waardoor hij tot stilstand kwam en toen zonder enige aanloopsnelheid aan de klim moest beginnen, maar dit hadden we vaker gezien.

En het was steil. Zo steil. Boven ons op de berg lag een kasteel en dit was de shortcut. Maar voor fietsers met bepaling totaal niet geschikt. Ik perste er alles uit om in wandeltempo omhoog te trappen. Ik maakte rare geluiden en moest mezelf in mijn hoofd echt afremmen, want ik dacht dat ik achterlijk werd. Ray in geen velde of wegen te horen, zien was geen optie, want als je omkijkt val je van je fiets, van traagheid. Eindelijk bij een bankje onder het kasteel aangekomen hoorde ik mijn fiets tegen een boom en dronk ik een bidon leeg. Tot mijn schrik, ging de klim na de bocht nog een stuk verder en mogelijk nog steiler. Opnieuw opstappen ging niet meer lukken, daarbij moet je iets van vaart maken en dat ging daar niet. Ondertussen kwam Ray voorbij geharkt. Zigzaggend over het asfalt. Ik duwde mijn fiets erachteraan, wat minstens zo zwaar is als er op zitten. Zegt Ray bovenaan doodleuk: lekker hè?

Ik hoef hier niet te vertellen dat het kasteel nog niet geopend was een voor koffie was het volgens de kasteelvrouwe “zijn frūh”. Dus alle moed en de fiets opgeraapt en verder een heerlijke tocht gereden, vooral naar beneden, naar die Schöne Blaue Donau. Daar staan onze tenten ook aan, sehr schön ja. Het dorp is ook leuk. We zijn uitgenodigd door de plaatselijke Petra Stahl om op een groot scherm België Japan te kijken. Dat aanbod beklonken wij vanmiddag met een drankje van het huis daar. Een groen pepermuntgoedje. Heel raar dat ik dat ook maar gewoon even wegklokte. Normaal mompel ik iets met diabetes en dan laat ik dat soort troep staan. Maar zo’n klim, van 20%, doet gekke dingen met een mens. Meer dan zo’n drankje met hetzelfde percentage.

Inmiddels voelen de benen ook weer 100%. De powerbank en wijzelf zijn weer opgeladen. Morgen 110 kilometer voor de boeg. En dan zouden we bij helder weer de Alpen al kunnen zien. Maar in Garmisch Partenkirchen schijnt het deze week vooral te regenen.

4 reacties

  1. Super mannen !!! De verhalen beginnen te komen ! Het is erg leuk om jullie verhalen te lezen en kijk uit naar de ontknoping in Italië .
    Zet m op en groeten aan Petra Stahl. Gr Niels

  2. Wij lezen jullie verhalen met plezier en bewondering. Vandaag, tijdens eeen tochtje op onze e-bikes door de Achterhoek, voelden we ons een beetje één met jullie.

  3. Wat moeten jullie afzien. Bergen oprijden zonder een kop koffie, dat lijkt me heel zwaar!
    Ik geniet van jullie verhalen. Hopelijk blijft het droog en kunnen jullie de Alpen morgen zien. Zet ‘m op. Gr Ineke

  4. Mannen wij nemen de pet voor jullie af we kunnen haast niet wachten tot het volgende verslag wat genieten we hiervan. Begrijp dat de zware dagen er aan komen maart als jullie de 20% nu al halen lukt het wel. Heel veel plezier en blijf op de weg met afdalen dan hebben jullie zeker wel een wijntje verdiend .
    Begrijp dat jullie ook naar België hebben gekeken wat een wedstrijd en de laatste seconde nog winnen. Houdde moet erin en ga zo door.

Comments are closed.